Verwondering

Laat ik nou toch altijd gedacht hebben dat ik de enige volwassen mens ben die zich verwondert over kleine alledaagse dingen. Tot ik vorige week sprak met iemand die me vertelde elke dag vol van verwondering te zijn over van alles en nog wat. Het deed mij weer beseffen hoe hard wij eigenlijk door het leven en over deze aardbol rennen/vliegen/draven. We kijken het grootste deel van onze tijd niet om ons heen, maar zijn strak gefocust op ons doel. Soms is dat natuurlijk prima en soms zelfs hard nodig. Maar ook hier gaat het weer om de balans. Hoe vaak ben je strak gericht op een doel met de intentie daar zo snel en goed mogelijk aan te komen? En hoe vaak is het onderweg zijn al voldoende?

Na mijn scheiding veranderde mijn hele leven. In de eerste tijd na de breuk rende ik nog harder dan ik altijd al deed, gewoon om alle ‘ballen in de lucht’ te houden, om niet om te komen in de lawine van ‘things-to-do-now-you-are-a-single-parent’. Maar inmiddels is het al enige tijd weer rustig en ben ik weer meer ‘tot mezelf’ of eigenlijk ‘tot mijn Zelf’ gekomen. Ik ben me veel bewuster geworden van het leven in het algemeen en mijn leven in het bijzonder. Jarenlang heb ik op makkelijke, rustige golven door het leven heen gesurfd en aan de oppervlakte van mijn bewustzijn vond ik dat prima. Dieper van binnen begon echter wat beroering te ontstaan en toen dat eenmaal aan de oppervlakte kwam was er geen houden meer aan.

Ik leef nu vanuit een dieper bewustzijn. Dat betekent onder andere dat ik meer meemaak (zowel prettig als minder prettig), dat ik meer voel (zowel prettig als minder prettig) en dat ik meer bewust ben van wat er om mij heen gebeurd. Bij dat alles slaat de verwondering geregeld toe. Hoe kleurrijk de herfstbladeren zijn, hoe prachtig het neerkletteren van een forse regenbui op mijn dakraam klinkt, hoe prettig het voelt om samen te ontbijten, hoe makkelijk je je eigenlijk geluk kunt creëren én vernietigen, hoe een plant groeit, hoeveel sterren er aan de hemel staan.

Mocht ik het toch even vergeten, dan is er altijd nog mijn dochter die dan bijvoorbeeld tijdens het fietsen vol enthousiasme roept: “Papa, kijk: een paddestoel!” En vol verwondering staan we stil.

Positivo

Pas geleden kreeg ik een paar ‘recommendations’ op mijn LinkedIn-pagina. In zo’n recommendation schrijven mensen die jou kennen iets positiefs over je. Het viel me op hoe leuk ik het vind als mensen iets positiefs over mij zeggen of schrijven. Ik begin dan helemaal te stralen. Opeens moest ik denken aan een activiteit bij mijn dochter op school toen ze in groep 2 zat. Daar hadden ze ‘het zonnetje van de dag’. Eén kind was het zonnetje en de bedoeling was dat de andere kinderen die dag allemaal aardige/lieve/leuke dingen tegen dat klasgenootje zouden zeggen. Zo zegt de een ‘ik vind dat je een leuke trui aan hebt.’ en een ander ‘ik vind dat jij lief lacht.’.

Kinderen leren zo al vroeg wat het effect is van goed nieuws en hoe fijn het is complimentjes te krijgen. Hopelijk blijven ze dat gevoel hun hele leven bij zich houden. Hoe meer positieve energie er in de wereld komt, des te beter. Want dat is het bijzondere van energie: je kunt het positief laden en negatief. Je kunt zelf beslissen hoe je op bepaalde situaties reageert. Zelfs als een situatie volgens heersende patronen vraagt om een ‘negatieve reactie’ (bv. boos worden als jou onrecht wordt aangedaan), dan nog kun je beslissen positief te reageren. Dat gegeven kunnen we heel makkelijk koppelen aan de ‘zonnetjes-oefening’. De volgende keer dat iemand iets doet waar je in eerste instantie negatief op wilt reageren, bedenk dan dat hij/zij vandaag het zonnetje van de dag is en zegt iets aardigs tegen en over hem/haar. Je laadt de aanwezige energie positief en daardoor zal de hele situatie anders verlopen dan je gewend bent. En dat vind ik op mijn beurt een complimentje waard voor jou. 🙂

Have a nice day!

Tegeltjeswijsheid

Bij mijn ex-schoonouders hangt een bordje in de gang met de tekst “We zijn niet op aarde om elkaar verdriet te doen.” Hoe waar die spreuk ook is, ik heb het altijd jammer gevonden dat het uitgangspunt negatief is (verdriet). Ik ben van mening dat je niet moet zeggen wat je niet wilt, maar dat je juist moet zeggen wat je wél wilt. Want daar gaat het toch om? Wat wil je wel? In spirtuele boeken en tijdschriften lees je dat en cursussen op dat gebied vertellen hetzelfde.

Iedere keer als ik die spreuk las, vertaalde ik hem voor mezelf naar de positieve variant: “we zijn op aarde om elkaar gelukkig te maken.” Ook dat is een heldere waarheid. En als je ze allebei na elkaar leest of hardop zegt, dan merk je dat je bij de een duidelijk een ander gevoel krijgt dan bij de ander. Ik wel, tenminste. Hoe snel ik ze ook achter elkaar lees of zeg, bij de eerste voel ik me verdrietig en somber en bij de tweede spreuk voel ik me vrolijk, licht en actief om inderdaad iemand gelukkig te maken. Ook dat is een verschil: de eerste spreuk gaat over voorkomen (van verdriet), terwijl de tweede spreuk gaat over het realiseren/scheppen/creëren (van geluk). Ik ben veel liever met dat laatste bezig.

En toch… Er gebeurt de laatste jaren zowel in de wereld waarover een mens verdrietig kan worden, dat ik steeds vaker aan de spreuk denk zoals die bij mijn ex-schoonouders in de gang hangt. Die spreuk staat zeker dichter bij de werkelijkheid van nu. Wat ik om me heen zie, is dat we elkaar – bewust en onbewust- steeds vaker verdriet doen. Het zou wel goed zijn om mensen bewust te laten worden van hun gedrag, door juist dat gedrag te benoemen: we zijn niet op aarde om elkaar verdriet te doen. Dus laten we NU stoppen met elkaar verdriet te doen. En als we dat hebben gedaan, laten we dan overgaan naar de tweede spreuk: laten we elkaar gelukkig maken.

Als ik er zo over nadenk, dan is ‘mijn spreuk’ niet een vertaling van de spreuk bij mijn ex-schoonouders, maar een vervolg. “We zijn niet op aarde om elkaar verdriet te doen. We zijn op aarde om elkaar gelukkig te maken.” En zo is het.

Covey’s 8e eigenschap

Op dit moment lees ik het populaire managementboek ‘De 8e eigenschap’ van Stephen Covey. Ik doe dit om te beoordelen of dit boek te gebruiken is in de lessen van 4ejaars HBO-studenten die de minor (=halfjaar studieprogramma) ‘Facilitairend Leiderschap’ volgen. De kern van die minor is namelijk ‘leiderschap vanuit balans tussen IQ, EQ en SQ’; IQ=Intelligentiequotiënt, EQ=Emotiequotiënt, SQ=Spiritueel quotiënt. Laat Covey in zijn boek ook deze drie eenheden als uitgangspunt hebben. Hij voegt er zelfs nog een aan toe: FQ oftewel Fysiek quotiënt.

Covey hanteert nog een indeling die in de te ontwikkelen minor centraal staat: Lichaam, hoofd, hart en ziel. En vooral over die laatste lees je niet veel in boeken over management of leiderschap. Heel handig voegt Covey de twee genoemde indelingen samen; FQ=fysiek=lichaam, IQ=intelligentie=verstand=hoofd, EQ=emotie=hart, SQ=spiritueel=ziel.

In het boek gaat het hem -en in de lessen gaat het ons- vooral om die laatste: de ziel of spiritualiteit van een organisatie, een leider, een manager. Elke onderneming en iedere organisatie heeft een ziel, want ze zijn allemaal vanuit bezieling ontstaan. Maar waar is die ziel nu? Onderbedolven onder analyses, ‘targets’ en winstdoelstellingen. Covey laat je de ziel weer terugbrengen en dat heeft hij ook bij mij gedaan.

Sinds ik met de ontwikkeling van deze minor bezig ben, let ik niet meer op de tijd die ik er aan besteed en of de taken die ik uitvoer wel horen binnen mijn functie. Ik wordt niet meer gedreven door (bedrijfs)cultuurbepaalde regels, voorwaarden en denkwijzen. Ik wordt gedreven door bezieling en dat stijgt boven alles uit.

Covey geeft aan dat er in deze materie twee stappen heel belangrijk zijn:
1) ontdek je eigen innerlijke stem
2) inspireer anderen die van hen zelf te vinden

Al een paar jaar geleden heb ik mijn eigen innerlijke stem ontdekt. En op allerlei manieren hoop ik anderen te inspireren die van hen te vinden. Zo heb ik o.a. een boek geschreven, workshops gegeven en een website gehad. Nu heb ik dit weblog en het prachtige stukje onderwijs dat ik mag ontwikkelen voor HBO-studenten. Het zal een uitdaging zijn om hen over hun innerlijke stem te vertellen en gezamenlijk ieder voor zich op zoek te gaan naar die stem. En als ze die dan vinden nog vóór ze op de arbeidsmarkt terecht komen, is de kans op een betere wereld met de juiste aandacht voor mens en milieu weer een stukje groter geworden. Dat is mijn droom, mijn zielsverlangen.