Kerstblog: “U zult uw Redder vinden in een oude stal, liggend in een voerbak voor de dieren.”

“Uw Redder is gearriveerd. U treft hem in een stal, liggend in een voerbak voor de dieren.”

Wie? Wat? Waarheen?
Kerst 2012. Een wereld in beroering en dat is nog zachtjes uitgedrukt. Steeds meer mensen, organisaties en zelfs landen raken in de verdrukking. We kijken met z’n allen onzeker om ons heen. Wat gebeurt er in hemelsnaam? Wat moet ik doen? Waar moet ik heen? Wat is er aan de hand in de wereld, in mijn organisatie, in mijn leven? Waar is iemand om op te leunen? Iemand die mij zegt welke richting ik op moet? Of op z’n minst iemand die op kalme toon zegt dat het wel weer goed komt?

Redding is nabij
Tweeduizendentwaalf jaar geleden was het niet anders. Grote ontreddering, crises, onzekere tijden, mensen zochten naar houvast, naar richting. Ogen waren gericht op het hof, maar ook keizers, faraos en hun wijze mannen hadden niet de gewenste antwoorden. Uiteindelijk kwam de redding voor velen uit een totaal onverwachte hoek: in een uithoek van een derderangs dorp werd in een verlaten stal een kind geboren. Bij gebrek aan beter werd de voerbak van de dieren gebruikt als wieg. Dit kind, Jezus, werd uiteindelijk door velen gezien als Redder, Richtinggever, Leider.

Op zoek naar…
Moeten we nu met z’n allen weer op zoek gaan naar ‘een nieuwe Jezus’? Nee, volgens mij niet. Maar wat dit verhaal ons wél vertellen kan, is dat we voor verlichting en verlossing misschien eens op andere plekken moeten zoeken, onbekende terreinen moeten betreden en niet-voor-de-hand-liggende ideeën een kans moeten geven.

Koers bepalen vanuit je eigen Essentie
Steeds meer mensen en organisaties ontdekken dat de manier waarop wij gewend zijn te doen, niet meer datgene oplevert wat we er van verwachten op basis van onze kennis en ervaring. Als de manier waarop jij gewend bent te doen opeens niet meer werkt en je op zoek moet naar iets anders, dan ben je een moment stuurloos, richtingloos. Om een nieuwe richting te bepalen, is het wel van essentieel belang om te weten wat de essentie van je bestaan is en het doel dat je uiteindelijk wilt bereiken. Laat door alle weelde en uitspattingen van de afgelopen jaren dat nu net dé twee zaken zijn die mensen en organisaties niet meer (her)kennen. En als je niet weet wat je eigen essentie is, de spil van je eigen Ik, en ook niet weet waarvoor je op deze aarde bent, welk doel je uiteindelijk wenst te bereiken… tja, dan is het logisch dat angst en onzekerheid toeslaat.

Doe het eens anders
Stop nu eens met het gebruiken van je verstand om uit de draaikolk te komen die je stuurloos, richtingloos en weerloos maakt. Heb je nog niet in de gaten dat dat niet (meer) werkt? Onder andere wijlen Steven Covey wist te vertellen dat een mens eigenlijk vier vormen van intelligentie bezit: fysiek (lichamelijke reacties), mentaal (verstand), emotioneel (gevoelens) en spiritueel (intuïtie). We proberen vooral met onze mentale intelligentie (héél veel nadenken) en onze fysieke intelligentie (héél hard werken) weer op koers te komen. Helaas zonder veel succes.

Wat wél werkt
Hoe lang zal het nog duren voor we de andere twee ontdekken en gaan gebruiken? Wanneer gaan we de paleizen van het verstand verlaten om in de onooglijke en verlaten buitengebieden van onze persoonlijkheid het gevoel en de intuïtie te ontdekken? En ja, áls we het dan eindelijk ontdekken, zal het een baby zijn, net als 2012 jaar geleden. Nog niet in staat tot veel, maar kirrend van vreugde dat het ontdekt is. Dus moeten we het voeden, aandacht geven, er mee spelen en het serieus nemen. Als we dat doen met ons gevoel en onze intuïtie, als mens en/of organisatie, dan zal het ons snel helpen om richting te geven en houvast te bieden.

En als je goed luistert naar je eigen innerlijk, zul je een stemmetje op kalme toon horen zeggen dat het allemaal wel weer goed komt. En zo is het.

Ik wens je gezegende kerstdagen en een koersvast nieuw jaar.

Advertentie

Loslaten tijdens een storm

Wat ik persoonlijk nog steeds een mooi verhaal vind, is over hoe je het beste een handvol fijn zand kunt verplaatsen. Als je het stevig vast houdt, glipt het weg tussen je vingers en hoe harder je knijpt des te eerder alles verloren is. Als je daarentegen de hand openlaat, het zand de ruimte geeft, komt het meeste gewoon op de bestemming aan. Het verhaal past in situaties waarbij vasthouden/loslaten een rol speelt.

 Het verhaal is niet compleet
Sinds enige tijd heb ik wat moeite met dit verhaal. Ik mis iets. Wanneer ik om me heen kijk en zie in welke turbulentie we leven, denk ik vaak: hoe is dat zand op die open, vlakke hand bestand tegen de stormen die het tegenkomt? Een flinke windvlaag en het zand op de open hand is sneller weg dan dat in die gesloten hand. Dus toch maar niet meer loslaten en gewoon weer vasthouden? Dat levert uiteindelijk ook niets op, zoals we uit het voorbeeld kunnen leren.

Gebogen hand biedt bescherming
Dus breng ik bij deze een derde variant in: de gebogen hand. Een hand die als het ware een klein muurtje om je heen trekt en je beschutting biedt. Een soort duinpan, zeg maar die je beschermt en behoed voor het ergste. Op die manier kunnen we toch veilig en vertrouwd los laten. Want natuurlijk moeten we loslaten en ruimte geven. Aan ons zelf, aan onze kinderen, aan de mensen om ons heen. Dat hoort bij het leven, zo groeien we. Kinderen moeten loskomen van hun ouders en volwassenen moeten loskomen van (blokkerende of verstikkende) patronen.

Door schade en schande wijs? Of bang?
Juist volwassenen blijven nog al eens te lang vasthouden, stil zitten. Inmiddels hebben we al wat stormen meegemaakt en de meesten hebben ook al wat schade opgelopen. Het is dan moeilijk om te durven vertrouwen en je open en kwetsbaar op te stellen. Wie is er voor jou om je te beschermen, te behoeden? Vertrouwd is dan wel net zo veilig.

Maar als we het niet doen, als we ons vastklemmen aan wat we kennen en wat we gewend zijn, dan zijn we als het zand dat ingeklemd is. Het leven dat voor ons bedoeld is, glipt weg en aan het eind kijken we terug en hebben niets bereikt.

Iedereen heeft een ‘helpende hand’
Persoonlijk mag ik graag geloven dat God mij die bescherming biedt. Dat wanneer het stormt in mijn leven Hij zijn handen om mij heen vouwt. Soms een beetje, zodat ik nog wel het gevoel heb dat ik iets trotseren moet (want ook daar groei je van) en soms volledig, zodat ik onder Zijn hoede vooruit kan gaan. Dat vertrouwen is voor mij voldoende om belemmerende en beklemmende ideeën los te laten en verder te gaan, soms zelfs een nieuwe richting op te gaan.

Anderen geloven op een andere manier. Wat je eigen idee daarover is, maakt op zich niet uit. Het vertrouwen dat er bescherming is – van God, een beschermengel of wat of wie dan ook – geeft je de ruimte om die stap voorwaarts te zetten. En dat is nodig, want met stilzitten is nog nooit iemand losgekomen.

Dus: kies voor de gebogen hand, vertrouw op bescherming en laat los wat je zo hindert in je leven. Ik verzeker je: het is het waard!

Eindejaarsoverweging 2011

31 december 2011. De allerlaatste dag van dit (kalender)jaar. In deze blog werp ik mijn eerste en laatste blik achterom om daarna op volle kracht weer vooruit te gaan.

Ingrediënten van 2011
Bij alles wat in 2011 is gebeurd, zie ik drie thema’s steeds weer opnieuw terugkomen: Bewustwording – Transparantie – Verbinding.

Op macro-niveau: de ondergang van Zuid-Europese landen, de nieuwe positie van landen als Brazilië, India, China, het machtsverlies van de Verenigde Staten, het onvermijdelijke einde van de Amerikaanse ‘leven op de pof’-cultuur en het gedrag van Moeder Aarde)

Op meso-niveau: bedrijven en organisaties die ‘back to basic’ willen of moeten en ontdekken dat ze totaal niet meer weten wie/wat/hoe/waar hun ‘basic’ is of er zover van af zijn geraakt dat ze er niet meer bij kunnen op de normale manier.

Op micro-niveau: mensen die en masse individueel ‘wakker worden’ (bewust worden) en zich met elkaar verbinden om zo een enorm sneeuwbal-effect te bereiken, bv. Arabische Lente en Occupy (in de beginperiode).

Het verbond van de Drie-eenheid
In veruit de meeste culturen, stromingen en religies is de drie-eenheid een zeer krachtig verbond. Vader+moeder=Kind (en kind wordt op zijn beurt weer vader of moeder), ‘Vader-Zoon-Heilige Geest’, Drie Musketiers, De Drie Wijzen, These+antithese=synthese, een driepoot is de eerste stabiele vorm, ‘lichaam-geest-ziel’, E=MC2 zijn allemaal voorbeelden van een drie-eenheid op diverse gebieden.

Dat krachtige verbond zie ik ook in deze drie thema’s terug. Het mooie ervan is namelijk dat ze elkaar zo sterk beïnvloeden en dat ze alle drie de andere twee als aandrijfkracht gebruiken. Elk gebruikt de andere twee en levert aan de andere twee. Ze voeden elkaar continu en onophoudelijk. Dat maakt dat deze beweging -eenmaal bezig- geen weg terug kent.

Onomkeerbaar en niet te stuiten
Er komt alleen maar meer en meer. Ergens tussen 2008 en 2011 is deze machine op gang gekomen, maar nu het op alle niveaus steeds zichtbaarder en voelbaarder terugkomt, is het voor iedereen onomkeerbaar en onvermijdelijk. Het is als een sneeuwbal die klein en onschuldig boven in de berg begint, maar die inmiddels zo is gegroeid dat zijn omvang het hele bergdorp in de schaduw legt.

Transformatie
In retroperspectief zou ik 2011 daarom het Beginjaar van de Transformatie willen noemen. De drie thema’s zijn de basisingrediënten voor de wereldwijde verandering waar we voor staan. Dat dit zowel op macro-, meso- en microniveau gebeurt, vind ik opvallend en tegelijk bemoedigend. Alleen zo komen we waar we wezen willen.

Van oud naar nieuw
Onze huidige leef- en denkwijze is ten einde, de ontwikkeling van een nieuwe leef- en denkwijze neemt steeds duidelijkere vormen aan, op alle niveaus. Dat dit deels gedwongen is (veelal op macroniveau) en deels vrijwillig gebeurd (ontwikkeling van individuele spiritualiteit en innerlijke groei), is juist goed. Om vooruit te komen is die samenstelling nodig. Noem het maar een drijvende kracht. Laten we ons daardoor niet van de wijs brengen. Het is het begin van iets groots en moois.

Meer dan een jaarwisseling
Dit Oud&Nieuw is dus meer dan een jaarwisseling. Het is een dimensiewisseling en 2011 was het ‘kick off’-jaar van deze transformatie. Dat betekent roerige tijden die we tegemoet gaan. Veel ontberingen zullen we door moeten, soms alleen, soms met z’n allen. En hoe lang het duurt weten we niet. Maar we weten wel waar we het voor doen, want (ver?) aan de horizon wacht ons een glansrijke, zielsmooie en harmonieuze samenleving. “BUCKLE UP!!! WE’RE GOING IN!”

Allen een gelukkig, voorspoedig en behouden 2012 gewenst.

Een Hoger doel??

Wat kan het leven raar lopen. Je hebt een bepaald idee van hoe je leven zich ontwikkelt en dan gebeurt opeens het een na het andere en zie je dat je leven in een heel andere -voorheen onbekende- richting gaat. Nu pas weer gebeurde het mij weer en ik vraag me steeds vaker af wat het (Hogere) doel is van dergelijke ontwikkelingen (want dat er een doel is, weet ik zeker). De meest recente ontwikkeling van een verrassende levensloop wil ik met je delen.

Van mezelf ben ik een workoholic. Of vrij naar Confucius “gelukkig heb ik een baan die prima bij me past, want daardoor hoef ik niet te werken”. Ik heb in de meeste banen met zoveel plezier gewerkt, dat het bij mij niet ophield om 17.00 uur of op vrijdagmiddag. Op een gegeven moment maakte mijn toenmalige echtgenote daar zo vaak een opmerking over dat ik het als volgt ging formuleren “van 8.30 tot 17.00 uur werk ik, daarna besteed ik mijn tijd aan mijn hobby. Dat mijn werk en mijn hobby hetzelfde zijn is een irrelevante bijkomstigheid.” Zo voelde het ook echt. En zo voelt het nog steeds. Mijn werk = mijn hobby.

Bij de komst van mijn dochter in 2003 veranderde ik van baan en ging ik part-time werken, 3 dagen in de week. Een bewuste keuze waar ik nog steeds blij mee ben. Vier jaar later, in het voorjaar van 2007, werd ik door mijn leidinggevende voor het eerst gevraagd of ik meer wilde werken, 4 of 5 dagen per week. Ik was echter wel tevreden met de situatie en sloeg het aanbod af. In het voorjaar van 2008 vroeg mijn leidinggevende opnieuw of ik meer wilde werken. Hij had deze wens nog steeds heel sterk. Ik voelde mij gewild en zeer vereerd. Door bepaalde omstandigheden in mijn leven had ik teveel andere zaken aan mijn hoofd en dus was mijn antwoord opnieuw ‘nee’.

Al die tijd werkte ik nog steeds met veel plezier en ik zou zonder enige moeite van mijn werk weer mijn hobby kunnen maken. Toen bij mij dan ook alles weer in rustig vaarwater was terecht gekomen, ging ik in het voorjaar van 2009 enthousiast naar mijn leidinggevende toe om te vertellen dat ik nu wel graag 4 of 5 dagen per week wilde werken in plaats van 3. Tot mijn grote ontsteltenis kreeg ik te horen dat er inmiddels geen ruimte voor uitbreiding meer was. Sterker nog: er moesten mensen ontslagen worden. Dit was wel een hele sterke ‘turn of events’ die ik niet had zien aankomen. Bij herhaling wordt je gevraagd meer te werken en op het moment dat je aan dat verzoek wilt voldoen, is het niet meer mogelijk. Opzich vind ik dat al een ontwikkeling waarbij ik me afvraag wat de achterliggende (kosmische) reden is, maar het wordt nog gekker.

Voor mij is het duidelijk dat ik fulltime wil werken. Als de uitbreiding niet bij mijn afdeling kan, dan wellicht bij een andere afdeling. Als dat ook niet mogelijk is, dan een andere kleine baan elders erbij of gewoon een fulltime baan bij een ander bedrijf. Hoe dan ook, ik wilde weer fulltime werken en de workoholic in mij terug laten komen. Mijn werk = mijn hobby.

Dus zoek ik verder in het vertrouwen dat ik net zoals in het verleden snel vind wat ik zoek. En dan is daar opeens een economische crisis, recessie en grote werkloosheid. Nét op het moment dat ik werk zoek. We zijn nu een half jaar verder en nog steeds heb ik geen extra of ander werk gevonden.

Dit zijn de momenten waarop ik vertwijfeld kijk/zoek naar dat Hogere doel. Hoe kan het dat ik werk aangeboden krijg juist op de momenten dat het niet in mijn leven past? Hoe kan het dat net op het moment dat ik na zes/zeven jaar er wel klaar voor ben om weer fulltime te werken er geen werk te vinden is? Wat is hiervan de bedoeling? Wil het universum mij vertellen dat ik tevreden moet zijn met wat ik heb? Is dit Gods manier om mij ver weg te houden van materialistische verleiding (al dat extra geld dat ik ongegeneerd uit zou kunnen geven)? Ligt er in de toekomst een prachtige kans verhuld waarbij fulltime werken juist een struikelblok zou zijn? Word ik beschermd tegen mijn ongeduld en kortetermijndenken? Zit hier een belangrijke levensles in? Kortom: waarom gebeurt dit?

Ik ben er van overtuigd dat alles wat belangrijk is in het leven gebeurt met een bepaalde reden. Ik heb daardoor vertrouwen in het Nu en vertrouwen in de toekomst. Ik geloof ook echt dat wat mij nu overkomt goed is voor mij. Toch: soms is weten vanuit vertrouwen net niet genoeg en wil je ook weten vanuit kennis (waarom is dit goed voor mij?). Het troost mij om te weten dat deze wens al bestaat sinds de eerste mens werd geschapen. Nu maar wachten tot we daarop een antwoord krijgen.

Gelukkig 2011!

Het jaar 2010 is vandaag aangebroken. Dat is eigenlijk slecht nieuws voor mij. Ik geloof er namelijk in dat je (deels) je eigen werkelijkheid kunt vormgeven door energie te sturen. Vanaf begin augustus heb ik dit gedaan met als doel in 2009 meer werk en daardoor meer inkomsten te hebben. Ik heb dit gedaan via visualisaties, positieve affirmaties, meditaties, het uitspreken en opschrijven van wensen en door er op allerlei andere manieren aandacht aan te geven. Het is niet gelukt. Mijn werkzame situatie is op 1 januari 2010 nog hetzelfde als heel 2009. Dat op zich zou al voldoende moeten zijn om deze filosofie van het sturen van energie als flauwekul af te doen.

Wat het nog extra pijnlijk maakt is dat omtrent deze kwestie ook gependeld heb, ‘het boek met alle antwoorden’ heb geraadpleegd, tarotkaarten heb gelegd en mijn spirituele gids heb laten spreken. Alle antwoorden waren duidelijk: in 2009 zou ik inderdaad meer werk en meer salaris hebben. Toch is het niet gebeurd. Ik zou elke vorm van ‘het andere weten’ nu moeten afzweren en niemand zou het mij kwalijk (kunnen) nemen.

En toch doe ik het niet. Ik blijf overtuigd van het idee van energie sturen. Ik ‘moet’ wel, ik ‘weet’ namelijk dat het klopt. Notabene in mijn eigen boek ‘Resultaatgericht fantaseren’ schrijf ik direct gericht aan de lezer om te accepteren dat een imaginaire werkelijkheid ook een werkelijkheid is en dat je dan meer kans van slagen hebt bij het realiseren van de fysieke werkelijkheid.

Het is eigenlijk net als geloven in God. Je kunt veel aan Hem vragen, wat er gerealiseerd wordt, ligt in Zijn handen en alleen Hij weet waarom. Het staat ook in de bijbel en wordt vaak in gebeden genoemd (o.a. in het Onze Vader): ‘Uw wil geschiedde, niet het mijne.’ Dit ene zinnetje en de gedachte erachter is voor mij nog steeds een van de meest duidelijke aanwijzingen van de overeenkomsten tussen het christelijk geloof en andere spirituele mystieken.

Ik blijf er dus bij dat energie sturen werkt. Waarom het dan toch in dit ene specifieke geval niet werkt, weet ik niet. Want zoals we allemaal weten uit het boek ‘The deeper secret’ van Annemarie Postma, is er meer om ons heen dat bepaald of een wens gerealiseerd wordt. Er zal dus wel een goede reden zijn waarom ik nog niet meer werk. Nu is het zo dat ik mijn ‘andere weten’ redelijk ontwikkeld heb en dus ben ik via dat kanaal op zoek gegaan naar het antwoord. Hoe vervelend het ook klinkt, maar toen ik als antwoord kreeg ‘je moet eerst nog iets leren, voordat je hier aan toe bent’ wist ik dat het waar was.

Ik weet dus wél waarom mijn wens niet is uitgekomen en als ik diep in mijn hart kijk, heb ik het eigenlijk altijd al geweten. Ik moet eerst nog iets anders leren. Wat dat is? Tja,… ik vertel het zodra ik het onder de knie heb en als mijn gedachtengang juist is, is dat zodra ik een nieuwe functie heb of uitbreiding van mijn huidige werk. Zal dat in 2010 zijn? Die vraag durf ik niet te stellen, maar ik weet het antwoord zodra er een ‘Gelukkig 2011’ in ons land weerklinkt.