Verdwalen

Waar ik altijd heerlijk van kan genieten is het lopen door een doolhof. Het fenomeen op zich is natuurlijk al heel bijzonder: je gaat een pad op waarvan je vooraf al weet dat je gegarandeerd zult verdwalen. Hoe bizar. Pas nadat je meerdere malen bent verdwaald, kom je uit het bij middelpunt, de kern. En zowel tijdens het zoeken als het vinden, geniet je.

 

Op zoek naar de kern

Omdat ik een doolhof zo leuk vind, wil ik altijd alle weggetjes, obstakels, blokkades en afsluitingen meemaken. Dat creëert een ander soort energie en een ander soort plezier. Ik merkte dat vooral toen ik laatst met mijn dochter door een doolhof liep. Zij was oprecht op zoek naar het middelpunt, terwijl ik alle richtingen wilde ontdekken. “Pappa, je doet niet leuk mee!”, kreeg ik toen te horen. Verdwalen is voor kinderen een spelletje.

 

Leerzaam spel voor later

Verdwalen is een spelletje voor kinderen. Een heel leerzaam spelletje. Het leert kinderen dat je soms wél weet dat het goed komt, maar dat je niet weet wanneer, wie je tegenkomt en wat je onderweg meemaakt. En daar heb je later in je leven veel aan.

 

Organisaties zonder te weten in doolhof

Ook veel organisaties en ondernemingen zijn verdwaald. Daar heb ik al eens eerder over geschreven. Er zijn in vergelijking met het doolhof echter twee belangrijke verschillen: 1) vaak weten mensen in organisaties niet eens dat verdwaald zijn, waardoor oprechte verbazing ontstaat bij een doodlopende weg en 2) als ze het wél weten vinden ze het niet leuk.

 

Hoe kom je als organisatie nu te weten of je verdwaald bent (punt 1)? En als je dat weet, hoe zorg je dan dat je het leuk vindt om bij de kern uit te komen (punt 2)?

 

Hoe weet je of jouw organisatie verdwaald is?

Belangrijk bij weten of je verdwaald bent, is: even stilstaan, tot rust komen en daarna oriënteren. Nu denken allerlei mensen dat stilstaan en tot rust komen hetzelfde is. Dus niet. ‘Stil staan’ = even niets doen. ‘Tot rust komen’ = bewust zijn van niets doen en dat als nuttig en zinvol ervaren.

 

Vanuit die ervaring kijk je om je heen. Met welk doel ben je ooit begonnen? Wat was toen de kern van je organisatie? En hoe is het nu? Welk doel heb je nu? Wat is nu de kern van je organisatie? Zit er een natuurlijke ontwikkeling in? Zijn de drijfveren nog even authentiek en aanwezig als toen? Na het beantwoorden van deze vragen, voel je zelf wel aan of jouw organisatie verdwaald is of niet. Luister naar je hart.

 

Met plezier op zoek naar je kern

Hoe zorg je dat je het leuk vindt om bij de kern (terug) te komen? Simpel: herinner hoe het was om door een doolhof te dwalen. Dus: 1) Wees heel zeker over wat/waar de kern is. Heb dit altijd in je vizier. 2) Geniet van elk moment van de (zoek)tocht naar de kern. Alles wat je meemaakt, helpt je de kern beter te vinden en te begrijpen.

 

Als je op een blokkade stuit, wees niet gefrustreerd. Het is een waardevolle ervaring die jou of je organisatie doet groeien. We leren vaak meer van de dingen die we eerst fout doen, dan van de dingen die we direct goed doen.

 

Je wéét dat het goed komt

En wat al het allemaal te lang duurt, te langzaam gaat, te weinig voortgang heeft? Herinner dan de les die je als kind bij je echte doolhoven leerde: je weet wel dat het goed komt, je weet alleen niet wanneer, wie je tegenkomt en wat je onderweg meemaakt. Focus en houd moed! Dan komt het zeker goed.

Advertentie

Een Hoger doel??

Wat kan het leven raar lopen. Je hebt een bepaald idee van hoe je leven zich ontwikkelt en dan gebeurt opeens het een na het andere en zie je dat je leven in een heel andere -voorheen onbekende- richting gaat. Nu pas weer gebeurde het mij weer en ik vraag me steeds vaker af wat het (Hogere) doel is van dergelijke ontwikkelingen (want dat er een doel is, weet ik zeker). De meest recente ontwikkeling van een verrassende levensloop wil ik met je delen.

Van mezelf ben ik een workoholic. Of vrij naar Confucius “gelukkig heb ik een baan die prima bij me past, want daardoor hoef ik niet te werken”. Ik heb in de meeste banen met zoveel plezier gewerkt, dat het bij mij niet ophield om 17.00 uur of op vrijdagmiddag. Op een gegeven moment maakte mijn toenmalige echtgenote daar zo vaak een opmerking over dat ik het als volgt ging formuleren “van 8.30 tot 17.00 uur werk ik, daarna besteed ik mijn tijd aan mijn hobby. Dat mijn werk en mijn hobby hetzelfde zijn is een irrelevante bijkomstigheid.” Zo voelde het ook echt. En zo voelt het nog steeds. Mijn werk = mijn hobby.

Bij de komst van mijn dochter in 2003 veranderde ik van baan en ging ik part-time werken, 3 dagen in de week. Een bewuste keuze waar ik nog steeds blij mee ben. Vier jaar later, in het voorjaar van 2007, werd ik door mijn leidinggevende voor het eerst gevraagd of ik meer wilde werken, 4 of 5 dagen per week. Ik was echter wel tevreden met de situatie en sloeg het aanbod af. In het voorjaar van 2008 vroeg mijn leidinggevende opnieuw of ik meer wilde werken. Hij had deze wens nog steeds heel sterk. Ik voelde mij gewild en zeer vereerd. Door bepaalde omstandigheden in mijn leven had ik teveel andere zaken aan mijn hoofd en dus was mijn antwoord opnieuw ‘nee’.

Al die tijd werkte ik nog steeds met veel plezier en ik zou zonder enige moeite van mijn werk weer mijn hobby kunnen maken. Toen bij mij dan ook alles weer in rustig vaarwater was terecht gekomen, ging ik in het voorjaar van 2009 enthousiast naar mijn leidinggevende toe om te vertellen dat ik nu wel graag 4 of 5 dagen per week wilde werken in plaats van 3. Tot mijn grote ontsteltenis kreeg ik te horen dat er inmiddels geen ruimte voor uitbreiding meer was. Sterker nog: er moesten mensen ontslagen worden. Dit was wel een hele sterke ‘turn of events’ die ik niet had zien aankomen. Bij herhaling wordt je gevraagd meer te werken en op het moment dat je aan dat verzoek wilt voldoen, is het niet meer mogelijk. Opzich vind ik dat al een ontwikkeling waarbij ik me afvraag wat de achterliggende (kosmische) reden is, maar het wordt nog gekker.

Voor mij is het duidelijk dat ik fulltime wil werken. Als de uitbreiding niet bij mijn afdeling kan, dan wellicht bij een andere afdeling. Als dat ook niet mogelijk is, dan een andere kleine baan elders erbij of gewoon een fulltime baan bij een ander bedrijf. Hoe dan ook, ik wilde weer fulltime werken en de workoholic in mij terug laten komen. Mijn werk = mijn hobby.

Dus zoek ik verder in het vertrouwen dat ik net zoals in het verleden snel vind wat ik zoek. En dan is daar opeens een economische crisis, recessie en grote werkloosheid. Nét op het moment dat ik werk zoek. We zijn nu een half jaar verder en nog steeds heb ik geen extra of ander werk gevonden.

Dit zijn de momenten waarop ik vertwijfeld kijk/zoek naar dat Hogere doel. Hoe kan het dat ik werk aangeboden krijg juist op de momenten dat het niet in mijn leven past? Hoe kan het dat net op het moment dat ik na zes/zeven jaar er wel klaar voor ben om weer fulltime te werken er geen werk te vinden is? Wat is hiervan de bedoeling? Wil het universum mij vertellen dat ik tevreden moet zijn met wat ik heb? Is dit Gods manier om mij ver weg te houden van materialistische verleiding (al dat extra geld dat ik ongegeneerd uit zou kunnen geven)? Ligt er in de toekomst een prachtige kans verhuld waarbij fulltime werken juist een struikelblok zou zijn? Word ik beschermd tegen mijn ongeduld en kortetermijndenken? Zit hier een belangrijke levensles in? Kortom: waarom gebeurt dit?

Ik ben er van overtuigd dat alles wat belangrijk is in het leven gebeurt met een bepaalde reden. Ik heb daardoor vertrouwen in het Nu en vertrouwen in de toekomst. Ik geloof ook echt dat wat mij nu overkomt goed is voor mij. Toch: soms is weten vanuit vertrouwen net niet genoeg en wil je ook weten vanuit kennis (waarom is dit goed voor mij?). Het troost mij om te weten dat deze wens al bestaat sinds de eerste mens werd geschapen. Nu maar wachten tot we daarop een antwoord krijgen.