Kerstblog: “U zult uw Redder vinden in een oude stal, liggend in een voerbak voor de dieren.”

“Uw Redder is gearriveerd. U treft hem in een stal, liggend in een voerbak voor de dieren.”

Wie? Wat? Waarheen?
Kerst 2012. Een wereld in beroering en dat is nog zachtjes uitgedrukt. Steeds meer mensen, organisaties en zelfs landen raken in de verdrukking. We kijken met z’n allen onzeker om ons heen. Wat gebeurt er in hemelsnaam? Wat moet ik doen? Waar moet ik heen? Wat is er aan de hand in de wereld, in mijn organisatie, in mijn leven? Waar is iemand om op te leunen? Iemand die mij zegt welke richting ik op moet? Of op z’n minst iemand die op kalme toon zegt dat het wel weer goed komt?

Redding is nabij
Tweeduizendentwaalf jaar geleden was het niet anders. Grote ontreddering, crises, onzekere tijden, mensen zochten naar houvast, naar richting. Ogen waren gericht op het hof, maar ook keizers, faraos en hun wijze mannen hadden niet de gewenste antwoorden. Uiteindelijk kwam de redding voor velen uit een totaal onverwachte hoek: in een uithoek van een derderangs dorp werd in een verlaten stal een kind geboren. Bij gebrek aan beter werd de voerbak van de dieren gebruikt als wieg. Dit kind, Jezus, werd uiteindelijk door velen gezien als Redder, Richtinggever, Leider.

Op zoek naar…
Moeten we nu met z’n allen weer op zoek gaan naar ‘een nieuwe Jezus’? Nee, volgens mij niet. Maar wat dit verhaal ons wél vertellen kan, is dat we voor verlichting en verlossing misschien eens op andere plekken moeten zoeken, onbekende terreinen moeten betreden en niet-voor-de-hand-liggende ideeën een kans moeten geven.

Koers bepalen vanuit je eigen Essentie
Steeds meer mensen en organisaties ontdekken dat de manier waarop wij gewend zijn te doen, niet meer datgene oplevert wat we er van verwachten op basis van onze kennis en ervaring. Als de manier waarop jij gewend bent te doen opeens niet meer werkt en je op zoek moet naar iets anders, dan ben je een moment stuurloos, richtingloos. Om een nieuwe richting te bepalen, is het wel van essentieel belang om te weten wat de essentie van je bestaan is en het doel dat je uiteindelijk wilt bereiken. Laat door alle weelde en uitspattingen van de afgelopen jaren dat nu net dé twee zaken zijn die mensen en organisaties niet meer (her)kennen. En als je niet weet wat je eigen essentie is, de spil van je eigen Ik, en ook niet weet waarvoor je op deze aarde bent, welk doel je uiteindelijk wenst te bereiken… tja, dan is het logisch dat angst en onzekerheid toeslaat.

Doe het eens anders
Stop nu eens met het gebruiken van je verstand om uit de draaikolk te komen die je stuurloos, richtingloos en weerloos maakt. Heb je nog niet in de gaten dat dat niet (meer) werkt? Onder andere wijlen Steven Covey wist te vertellen dat een mens eigenlijk vier vormen van intelligentie bezit: fysiek (lichamelijke reacties), mentaal (verstand), emotioneel (gevoelens) en spiritueel (intuïtie). We proberen vooral met onze mentale intelligentie (héél veel nadenken) en onze fysieke intelligentie (héél hard werken) weer op koers te komen. Helaas zonder veel succes.

Wat wél werkt
Hoe lang zal het nog duren voor we de andere twee ontdekken en gaan gebruiken? Wanneer gaan we de paleizen van het verstand verlaten om in de onooglijke en verlaten buitengebieden van onze persoonlijkheid het gevoel en de intuïtie te ontdekken? En ja, áls we het dan eindelijk ontdekken, zal het een baby zijn, net als 2012 jaar geleden. Nog niet in staat tot veel, maar kirrend van vreugde dat het ontdekt is. Dus moeten we het voeden, aandacht geven, er mee spelen en het serieus nemen. Als we dat doen met ons gevoel en onze intuïtie, als mens en/of organisatie, dan zal het ons snel helpen om richting te geven en houvast te bieden.

En als je goed luistert naar je eigen innerlijk, zul je een stemmetje op kalme toon horen zeggen dat het allemaal wel weer goed komt. En zo is het.

Ik wens je gezegende kerstdagen en een koersvast nieuw jaar.

Advertentie

Acceptatie of tevredenheid?

Als je je verdiept in de diverse religies en spirituele stromingen, merk je hoeveel overeenkomsten er eigenlijk zijn. Wat dat betreft is het verbazingwekkend dat er zoveel oorlog, ruzie en andere conflicten zijn hieromtrent. Zo ben ik een overtuigd en belijdend christen, maar heb ik de werkelijke, diepere betekenis van Jezus als het Licht van de wereld pas begrepen toen ik bij een niet-religieuze cursus spiritualiteit een heel andere benadering kreeg te horen over ‘het Licht’.

Wat je in iedere stroming tegenkomt is het begrip ‘acceptatie’. Een mens is pas werkelijk verlost als hij in volledige acceptatie leeft. Dat klinkt heel mooi, maar wat betekent dat eigenlijk? Wat kunnen we ermee? Laat ik het eens op mezelf betrekken. Wat betekent het voor mij dat ik in volledige acceptatie leef? Dat betekent bijvoorbeeld dat ik accepteer dat ik een halve baan heb i.p.v. een hele (waar ik al bijna een jaar naar zoek). Dat betekent dat ik accepteer dat ik ongewenst en onverwacht geen auto meer heb. Dat betekent dat ik accepteer dat mijn dochter maar de helft van de week bij mij is. Maar het gaat verder dan ‘hebben’. Het gaat ook over ‘zijn’. Het betekent namelijk ook dat ik accepteer dat ik vaak erg ongeduldig ben, dat ik eigenzinnig ben en dat ik stiekem toch vaak een oordeel over mensen heb, terwijl ik weet en vind dat zoiets niet hoort.

Als je dit zo leest, zou je denken dat acceptatie betekent dat je tevreden bent met wat je hebt en wie je bent, ook als dat iets is wat je niet wilt. Dat is ook wat je vaak van anderen hoort en wat je leest. Toch ben ik het daar niet mee eens. Lees de volgende zinnen maar eens en laat ze goed tot je door dringen:

“Ik accepteer wie ik ben.”
“Ik ben tevreden met mezelf.”

Als ik die twee zinnen lees, dan voel ik echt een verschil. Het eerste voelt als inspanning, alsof ik mijn best ergens voor moet doen. Het tweede voelt heel natuurlijk aan. Bij het eerste ben ik me bewust van het ‘niet-willen’ en bij het tweede niet. Voor mij is acceptatie dan ook niet hetzelfde als tevredenheid. Acceptatie is een tussenstation op weg naar tevredenheid. Als ik tevreden ben, heb ik bereikt wat ik wil.

Dat zou dus betekenen dat als ik nog niet bereikt heb wat ik wil, ik niet tevreden ben. En dat is dus niet zo. Ik ben wél tevreden met de huidige situatie omdat ik weet dat dit niet het eindpunt is. Volgens mij is dat acceptatie. Acceptatie is in het nu tevreden zijn met het nu terwijl ik onderweg bent naar…

En als ik dan dat doel heb bereikt? Dan voel ik voldoening, ook een vorm van tevredenheid, maar toch van een andere orde. Dus: onderweg naar voldoening, leef ik in acceptatie. En zo ben ik eigenlijk constant tevreden. Kijk, van dat besef krijg ik nou een gevoel van voldoening.