Willen of nodig hebben?

En zo ineens voel ik het weer opkomen… het gevoel om te schrijven, te mediteren, weer aandacht aan het spirituele te geven. Een jaar lang ben ik met andere zaken bezig geweest: een nieuwe relatie, een nieuwe en tijdsintensieve opleiding, wisselend werk. Het schrijven van blogs, het geven van healings en workshops en het mediteren kwamen als vanzelf ver op de achtergrond terecht.

 

Nu de studie en het werk een zomerstop hebben, merk ik dat de ruimte die daardoor is ontstaan in mijn leven en mijn gedachten weer wordt  ingenomen door wat ik liefst wil: bezig zijn met die bijzondere kant van ons mens-zijn: het on(der)bewuste, het ondefinieerbare, het mysterieuze aspect van Zijn.

 

Het zette mij weer aan het denken over wat ik graag wil in mijn leven en waarom het toch zo vaak een andere kant op gaat. Laatst vertelde een van de deelnemers van een cursus die ik gaf enthousiast tegen mij: “alles wat ik wil, komt naar me toe.” Ze was er erg gelukkig mee. Ik benijdde haar, want dat zou ik ook willen kunnen zeggen. Maar ik krijg geregeld niet wat ik wil. Bij mij is het wel zo dat alles wat ik nodig heb om vooruit te kunnen, naar me toe komt. Hierover door mijmerend, vraag ik me af wie het het best getroffen heeft? Degene die alles krijgt waar hij naar verlangt of degene die alles krijg wat hij nodig heeft? Of zou het niet uitmaken?

 

Het was maar een paar minuten verder in het gesprek dat dezelfde cursist klaagde over het feit dat ze het zo druk had, dat ze nauwelijks meer een moment voor zich zelf had en dat dat vooral kwam omdat ze alles zo leuk vond en nergens ‘nee’ tegen kon zeggen. Blijkbaar kreeg ze toch niet alles wat ze wilde, want anders had ze wel meer vrije tijd gehad. Zou zij misschien zoveel aanbod van leuke dingen krijgen om te leren keuzes te maken en ‘nee’ te leren zeggen. Met andere woorden: zou zij net als ik krijgen wat zij nodig heeft om zich te ontwikkelen?

 

En ook ik wil misschien wel teveel en kies dan blijkbaar toch (onbewust?) voor iets anders dan het schrijven een blog of het geven van een workshop. Want ik heb natuurlijk afgelopen jaar heus wel momenten gehad waarbij ik helemaal vrij was om te kiezen wat ik zou gaan doen. En ik koos toen niet voor meditatie, workshop of blog. Hoe graag wil ik dat dan werkelijk?

 

Welk onderscheid is er te maken tussen willen en nodig hebben?

 

En zo ben ik weer bij het begin. Opeens ging het kriebelen en heb ik weer een stukje geschreven. Gewoon omdat ik het wil. Of toch omdat ik het nodig heb?

Advertentie

Wie gunt u een nieuw leven?

“Wie gunt u een nieuw leven?” Die vraag werd mij ooit gesteld in een actie om donors te werven. Ik dacht er ineens aan toen ik deze week bijna precies dezelfde vraag stelde aan een collega: “welke organisatie gun jij een nieuw begin?”

 

Gunnen. In het zakelijk verkeer draait veel hierom. Wie gun ik deze opdracht? Wie gun ik deze functie? Wie gun ik mijn aandacht? Wie gun ik antwoord (bij een overvolle mailbox)? Toch staan we er maar heel weinig bewust bij stil. Wanneer heeft u voor het laatst heel bewust iemand iets gegund?

 

Gunnen hoort bij zaken doen

Bij de lessen Sales, Onderhandelen en Klantmanagement die ik als docent gaf, stond ik er iedere keer weer uitgebreid bij stil: de gunfactor. Door een niet zo snuggere student bij Sales ooit op z’n Engels uitgesproken. Dan krijgt het woord letterlijk en figuurlijk een andere lading. Toch door mij bedoeld op z’n Nederlands.

 

De vraag “wie gun ik een nieuw leven?” heb ik bij die lessen of in de praktijk nog nooit zakelijk bekeken. Toch is dat precies wat ik steeds meer organisaties gun. Zeker als ik zie hoever ze zijn afgedreven van hun oorspronkelijke leven. Het Rode Kruis betaalt zijn directeur meer dan 200.000 euro, waar 121.000 de norm is. Vereniging Eigen Huis zegt je te helpen met energieadvies dat in werkelijkheid een offerte/verkooptruc is van NUON voor isolatiewerk (en alleen als het hun voldoende oplevert, want ik viel buiten de doelgroep omdat ik een tussenwoning bezit). NS belooft een storingsvrije winter. En hoe ‘independed’ is Independer.nl eigenlijk nog?

 

Verbeter de wereld: begin bij jezelf!

Identiteitsmarketing is een nieuwe manier van marketing bedrijven dat begint met de vraag “waarom besta ik?”. Die vraag zouden bovenstaande organisaties (en vele andere) zich eens moeten stellen. Alhoewel de klant heel belangrijk is, begint het volgens identiteitsmarketing bij de organisatie zelf, inside-out in plaats van outside-in. Een paradigmashift, zegt de marketingwereld. Opmerkelijk als je bedenkt dat de slogan “verbeter de wereld, begin bij jezelf” al decennia oud is. Zeg nou zelf: wie help je door eerst te kijken naar de (potentiële) klant en op basis daarvan jezelf te vormen? Beiden worden waarschijnlijk niet gelukkig. Wees gewoon wie je bent en kijk hoe je vanuit die positie kunt bijdragen aan het geluk van anderen.

 

De klant gunnen

Zijn Independer.nl en Vereniging Eigen Huis ontstaan omdat ‘de klant’ het wilde? Nee. In beide gevallen zagen een paar mensen een gedeeld maatschappelijk probleem en wilden niet langer aan de zijlijn blijven staan. Ze ontdekten een manier om vanuit hun talent en passie een bijdrage te leveren aan een maatschappelijk probleem. Waarom? Omdat ze al die andere mensen die dezelfde vragen/issues hadden als zij een antwoord/oplossing gunden.

 

Voor wie wil je wat betekenen?

Daarom is bij identiteitsmarketing de tweede vraag ‘voor wie wil ik wat betekenen?’. Je zou ook kunnen zeggen ‘wie gun ik wat?’. In ieder geval gun ik iedere organisatie een beetje identiteitsmarketing. Aan iedere CEO, directeur, bestuurder, manager, leider wil ik daarom zeggen: begin iedere dag, week of maand met de volgende twee vragen: ‘waarom besta ik eigenlijk?’ en ‘voor wie wil ik wat betekenen?’ Het zal uw leven en uw organisatie op alle niveaus verrijken. Ik gun het u van harte.

Een Hoger doel??

Wat kan het leven raar lopen. Je hebt een bepaald idee van hoe je leven zich ontwikkelt en dan gebeurt opeens het een na het andere en zie je dat je leven in een heel andere -voorheen onbekende- richting gaat. Nu pas weer gebeurde het mij weer en ik vraag me steeds vaker af wat het (Hogere) doel is van dergelijke ontwikkelingen (want dat er een doel is, weet ik zeker). De meest recente ontwikkeling van een verrassende levensloop wil ik met je delen.

Van mezelf ben ik een workoholic. Of vrij naar Confucius “gelukkig heb ik een baan die prima bij me past, want daardoor hoef ik niet te werken”. Ik heb in de meeste banen met zoveel plezier gewerkt, dat het bij mij niet ophield om 17.00 uur of op vrijdagmiddag. Op een gegeven moment maakte mijn toenmalige echtgenote daar zo vaak een opmerking over dat ik het als volgt ging formuleren “van 8.30 tot 17.00 uur werk ik, daarna besteed ik mijn tijd aan mijn hobby. Dat mijn werk en mijn hobby hetzelfde zijn is een irrelevante bijkomstigheid.” Zo voelde het ook echt. En zo voelt het nog steeds. Mijn werk = mijn hobby.

Bij de komst van mijn dochter in 2003 veranderde ik van baan en ging ik part-time werken, 3 dagen in de week. Een bewuste keuze waar ik nog steeds blij mee ben. Vier jaar later, in het voorjaar van 2007, werd ik door mijn leidinggevende voor het eerst gevraagd of ik meer wilde werken, 4 of 5 dagen per week. Ik was echter wel tevreden met de situatie en sloeg het aanbod af. In het voorjaar van 2008 vroeg mijn leidinggevende opnieuw of ik meer wilde werken. Hij had deze wens nog steeds heel sterk. Ik voelde mij gewild en zeer vereerd. Door bepaalde omstandigheden in mijn leven had ik teveel andere zaken aan mijn hoofd en dus was mijn antwoord opnieuw ‘nee’.

Al die tijd werkte ik nog steeds met veel plezier en ik zou zonder enige moeite van mijn werk weer mijn hobby kunnen maken. Toen bij mij dan ook alles weer in rustig vaarwater was terecht gekomen, ging ik in het voorjaar van 2009 enthousiast naar mijn leidinggevende toe om te vertellen dat ik nu wel graag 4 of 5 dagen per week wilde werken in plaats van 3. Tot mijn grote ontsteltenis kreeg ik te horen dat er inmiddels geen ruimte voor uitbreiding meer was. Sterker nog: er moesten mensen ontslagen worden. Dit was wel een hele sterke ‘turn of events’ die ik niet had zien aankomen. Bij herhaling wordt je gevraagd meer te werken en op het moment dat je aan dat verzoek wilt voldoen, is het niet meer mogelijk. Opzich vind ik dat al een ontwikkeling waarbij ik me afvraag wat de achterliggende (kosmische) reden is, maar het wordt nog gekker.

Voor mij is het duidelijk dat ik fulltime wil werken. Als de uitbreiding niet bij mijn afdeling kan, dan wellicht bij een andere afdeling. Als dat ook niet mogelijk is, dan een andere kleine baan elders erbij of gewoon een fulltime baan bij een ander bedrijf. Hoe dan ook, ik wilde weer fulltime werken en de workoholic in mij terug laten komen. Mijn werk = mijn hobby.

Dus zoek ik verder in het vertrouwen dat ik net zoals in het verleden snel vind wat ik zoek. En dan is daar opeens een economische crisis, recessie en grote werkloosheid. Nét op het moment dat ik werk zoek. We zijn nu een half jaar verder en nog steeds heb ik geen extra of ander werk gevonden.

Dit zijn de momenten waarop ik vertwijfeld kijk/zoek naar dat Hogere doel. Hoe kan het dat ik werk aangeboden krijg juist op de momenten dat het niet in mijn leven past? Hoe kan het dat net op het moment dat ik na zes/zeven jaar er wel klaar voor ben om weer fulltime te werken er geen werk te vinden is? Wat is hiervan de bedoeling? Wil het universum mij vertellen dat ik tevreden moet zijn met wat ik heb? Is dit Gods manier om mij ver weg te houden van materialistische verleiding (al dat extra geld dat ik ongegeneerd uit zou kunnen geven)? Ligt er in de toekomst een prachtige kans verhuld waarbij fulltime werken juist een struikelblok zou zijn? Word ik beschermd tegen mijn ongeduld en kortetermijndenken? Zit hier een belangrijke levensles in? Kortom: waarom gebeurt dit?

Ik ben er van overtuigd dat alles wat belangrijk is in het leven gebeurt met een bepaalde reden. Ik heb daardoor vertrouwen in het Nu en vertrouwen in de toekomst. Ik geloof ook echt dat wat mij nu overkomt goed is voor mij. Toch: soms is weten vanuit vertrouwen net niet genoeg en wil je ook weten vanuit kennis (waarom is dit goed voor mij?). Het troost mij om te weten dat deze wens al bestaat sinds de eerste mens werd geschapen. Nu maar wachten tot we daarop een antwoord krijgen.